Kwetsbaarheid is stoer!

De afgelopen tijd was op meerdere gebieden bewogen. Dan bedoel ik bijvoorbeeld het filmen van ‘Steppen tegen Kanker‘. Daar liepen emoties hoog op en je kunt niet anders als meegaan in die emotie. En gelukkig maar, want het lijkt me verschrikkelijk als je zoveel verdriet/vreugde/emotie ziet en dat je niets doet.

Maar verder heb ik ook de nodige andere momenten meegemaakt de afgelopen weken. Ik zal hierover niet verder uitwijden want sommige dingen waren erg persoonlijk en het betrof niet alleen mijzelf.

Voor mij is het best moeilijk om mijn emotie te tonen. Erover praten, ja dat is geen probleem, en wat betreft vreugde, plezier en geluk, ook dat is geen probleem. Bij mij is het vooral het verdriet en triestheid waar ik moeite mee heb. Hoe dit gekomen is, ik heb geen idee, maar ik heb wel heel lang gedacht dat ik al mijn problemen zelf moest oplossen en dat ik de buitenwereld daar niet mee lastig moest vallen. Nou heb ik ook wel het geluk dat ik niet heel veel ellende heb meegemaakt, dus misschien ben ik gewoon ‘out of practice’.

Kijk, natuurlijk hoef je niet bij alles en iedereen uit te huilen, maar je kwetsbaarheid tonen aan diegenen waar je van houdt is wat mij betreft een mooi gebaar. Alle fail-save mechanismen schakel je uit en je laat jezelf zien op je kleinst. Dat vind ik mooi, en mensen die dat kunnen vind ik bewonderenswaardig.