Expeditie Self

Vandaag kwam ik erachter dat ik op expeditie ben. Ik weet niet op welke expeditie, ik weet niet waar deze tocht naartoe gaat, ik weet al helemaal niet wat ik onderweg ga tegenkomen of hoe lang die gaat duren, maar ik ben op expeditie en ik weet dat ik alle middelen heb om dat te doen.

Een aantal wat jaren geleden heb ik de eerste training gehad. Ik heb jaren gedacht dat ik de reis, de bestemming, de metgezellen en de beproevingen kende. Dat kwam omdat ik op bekende paden liep, omdat ik deed wat ik altijd deed en het mij bekende pad niet verliet. Toen ik voor het eerst inzicht kreeg in waarom ik dingen deed, wat daar goed aan was en waar ik kon leren, toen begon de training. Vooral nog in bekend gebied, op het continent dat ik kende, met de mensen die ik kende.

De training was pittig, en ik heb op een aantal moment hulp van buitenaf gehad, maar er zijn ook momenten geweest dat ik zo koppig de verkeerde kant op liep, terwijl ik signalen genoeg kreeg dat ik anders moest lopen. Maar ik heb de training doorstaan, voelde me gesterkt. Wat ik niet wist, is dat het slechts een training was. Ik dacht dat ik al een expeditie gelopen had….

Maar nu blijkt dat ik al een tijdje op weg ben op een echte expeditie, zonder route, zonder doel, maar niet onvoorbereid. Ik zeg ‘echte’ expeditie, maar wie weet blijkt het straks toch weer slechts een training te zijn. Voor nu ga ik er gemakshalve maar vanuit dat het toch ‘echt’ is.

En ik heb op mijn tocht tot nu toe echt al een aantal beproevingen gehad, maar ben ook prachtige plekken en mensen tegengekomen. En hoewel ik de dalen af en toe lelijk, verraderlijk en heel moeilijk vind, heb ik er vertrouwen in, dat als ik doorloop, er weer pieken en vergezichten zijn die alles goedmaken. Af en toe zakt de moed me in de schoenen, af en toe denk ik dat ik de wereld aankan. En dit kan zelfs binnen één dag meerdere keren voorkomen.

Er zijn een aantal mensen die mijn expeditie volgen, sommige willen me graag een lift geven, anderen zien me misschien graag falen, en weer anderen laten me mijn eigen tocht lopen, zonder inmenging. En ze hebben allemaal hun functie, degene die me willen zien falen geven me de kracht om het tegendeel te bewijzen, degene die me een lift willen geven, geven me de toestemming om soms uit te rusten en degene die niet inmengen geven me het vertrouwen dat ik het echt aankan. En soms loop ik een stukje waar ik niemand zie, dan komt het aan op mijn eigen wilskracht en doorzettingsvermogen. Dat is moeilijk en dan loop ik te huilen naar de wolven, soms loop ik te zingen in de zon en vaak kijk ik om me heen om te zien of er toch echt niet iemand is.

En omdat ik nu niet op de bekende paden wandel, kom ik soms mensen tegen die ik niet versta en die mij niet verstaan. Zelfs als we een zelfde taal spreken, blijkt het soms toch onmogelijk om goed met elkaar te communiceren. Ik zoek dan een woordenboek dat ik niet heb, mijn gebarentaal is gebrekkig en we weten allemaal hoe google translate soms vertaalt. Dan is een tolk soms best wel handig. Of een spiegel: maak ik wel het juiste gebaar, heb ik wel de juiste gezichtsuitdrukking?

Het stukje waar ik nu loop is erg verraderlijk, iets wat vlak lijkt, blijkt soms glad en niet alle hobbels zijn even hoog (of laag) als ze er in eerste instantie uitzien. Ik loop nog steeds verder, en als de moed me in de schoenen zakt, ga ik op mijn kop staan. En als ik mijn vertrouwen verlies, dan vraag ik het van de mensen die bij me in de buurt zijn. En dan loop ik weer verder.