Alles heeft zijn eigen tempo

Veel van mijn vrienden en kennissen ervaren de druk van het moeten. Er moet nog iets af voor mijn werk, ik moet nog die lamp vervangen, ik moet eigenlijk weer eens met vrienden afspreken, ik moet… en vul maar in. Ik herken het ook bij mijzelf. Het kan voor stress zorgen en hoewel dat ook echt goede stress kan zijn – anders gebeurd er misschien helemaal niets – zijn de gevolgen van dit moeten zelden wenselijk…

Nou heb ik ook brainstorm en heisessies gehad waar het woordje ‘moeten’ absoluut vermeden moest worden :), net als het woordje maar, maar zo zwaar wil ik er ook niet aan tillen. Want ja ik moet mijn dochter om 17:45 van de opvang halen, want anders ….

Maar ik vraag me steeds vaker af wanneer dat ‘moeten’ niet eigenlijk gewoon ‘willen’ is. En daar waar dat niet het geval is, waar komt het ‘moeten’ dan vandaan?

Externe oorzaken (sociale druk)

Neem bijvoorbeeld het ‘Ik moet echt de oprit onkruid vrij maken’. Ik kan me niet voorstellen dat daar een diep geworteld 🙂 verlangen achter zit om kleine plantjes tussen stenen uit te plukken. In mijn geval zal het eerder iets zijn van: ‘de oprit ziet er onverzorgd uit en wat zal men daar van vinden…’. Natuurlijk heb ik m ook liever strak en rotzooi vrij, maar wil ik dat graag genoeg om me er (tot het moment dat het gebeurt is) zo druk om te maken? Nee!

Verlangen

Dat diepgewortelde verlangen is misschien wel wat er achter het “ik moet met vrienden afspreken” zit. Hier kun je moet makkelijk veranderen met wil, en als dat niet zo is, dan moet je jezelf afvragen voor wie je het doet. Manon en ik hebben wel eens een ‘discussie’ over het afspreken met anderen, waarbij Manon zegt “het is echt onze beurt om weer eens contact op te nemen met … ” of juist “wij zijn altijd degene die…”. Echte vrienden, en die hebben we gelukkig, begrijpen dat er in een jong gezin best geworsteld wordt met vrije tijd. Dus er is over en weer begrip dat het geplande etentje er nog steeds niet van gekomen is..

Werk

Vaak zit er achter het moeten iets dat met werk te maken heeft. Ik moet de BTW aangifte nog doen (maar ik ga nu eerst dit blogje schrijven). Of ik moet echt voor die of die opdrachtgever aan het werk. Als zelfstandig ondernemer is dit ook een enorme valkuil die je balans aardig kan verstoren. Ok, die aangifte is een harde ‘moet’ met deadline. De andere moet is in mijn geval vaak een wil, of wil wel maar hoe… Er zit ook voor mij maar 24 uur in een dag en om op de lange termijn kwalitatief werk te blijven leveren is het voor mij belangrijk om de balans goed te houden.

En dan de daadwerkelijke reden voor dit blogje
Afgelopen maandag (een week geleden dus) kreeg ik het idee voor dit blogje. Ik was met Evi bij de binnenspeeltuin. Daar hebben ze een hele grote glijbaan. Evi is nu drie jaar en vindt deze glijbaan nog erg spannend. We komen al zeker 2 jaar bij deze speeltuin en ze durft nog niet alleen van de glijbaan af. Er is zelfs een tijd geweest dat ze er gewoon helemaal niet op wilde. Iets wat ik natuurlijk erg jammer vond, het is een van de leukere dingen om samen te doen. Maar afgelopen maandag liet ik ‘per ongeluk’ haar handje los en glee ze alleen, nog geen seconde nadat ik haar handje had losgelaten roept ze trots uit “Ik kan het alleen papa… ik kan het…“.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=dvhXNzho9tY&feature=em-upload_owner[/youtube]

Nu ik ’t opschrijf voel ik me weer een beetje emotioneel. Dit is de tweede keer in een paar maanden tijd dat ik bevestigd word in mijn overtuiging dat dingen gaan zoals ze gaan.  Vanaf de geboorte zijn Manon en ik niet bezig om Evi zo snel mogelijk allerlei vaardigheden te leren. We werden (bijna) gek van de metingen en oordelen van het consultatiebureau of de onderlinge vergelijkingen van kindjes van de opvang wie er al kon kruipen, lopen, praten…. noem maar op. Gelukkig is het ons gelukt om daar niet erg in mee te gaan.

Evi’s verkoudheid zorgde ervoor dat we niet veel met haar gezwommen hebben, dus echt watervrij was ze niet, ze vond ’t zwembad altijd heel leuk, als er maar 10cm water in stond, het diepe trok haar niet en de paar keer dat we haar op de schouder meenamen was ze het snel zat en wilde ze weer naar ’t peuterbadje. Toen we begin maart een weekendje naar een vakantiepark gingen en we aankwamen bij het park zei Evi in de auto: “Hier hebben ze ook een groot zwembad hé papa… dat vind ik wel een beetje spannend…”. Ze was er blijkbaar echt mee bezig geweest. En toen we een paar uur later in het peuterbadje lagen, en ik vroeg of ze mee ging in het grote bad wilde ze eerst niet, maar ging toch mee op mijn nek… En ze vond t geweldig! “Ik kan het papa….”.

En nu begint ze steeds vaker over ‘op het potje’ plassen. Wij hebben nooit heel actief met haar aan zindelijkheid gewerkt, waar andere kindjes een jaar geleden al zindelijk waren is Evi dat met drie jaar nog niet… Lig ik daar wakker van… geen moment! Evi doet het allemaal in haar eigen tempo en dat is precies het juiste tempo voor haar, en dat is het enige wat belangrijk is.

Niet alles tegelijk
Evi’s ontwikkeling leert ons dat niet alles tegelijk kan, dus dat moeten we dan ook niet proberen. En omdat Evi dit blogje misschien ook wel eens gaat teruglezen. Vandeweek bij het pannenkoekenrestaurant bestelde jij je eigen princessenpannenkoek met ijs, en toen de pannenkoek kwam was het eerste wat jij zei “Waar is mijn ijsje…”. En toen je wist dat je dat pas kreeg als de pannenkoek op was, riep je de mevrouw ook meteen om om je ijsje te vragen… “En ik wil een eisje met m-m’s erop…”. En toen de serveerster later terugkwam voor een tafeltje naast ons, maar zonder ijsje, vroeg je haar weer waar je ijsje was. Dus communicatief ga jij als een speer!

Alles heeft zijn eigen tempo
Wat ik hiervan leer? Er is geen ontkomen aan dat er soms dingen moeten, toch kun je zelf heel veel invloed uitoefenen op de omstandigheden waarin dingen moeten. En uitspreken dat je intentie goed is, maar je je eigen ritme hebt, helpt je omgeving misschien ook om soms even stil te staan en te kijken wat er nu echt nu moet!