Twee jaar stil?
Vanavond bekeek ik deze website weer eens… En ik zag dat mijn vorige bericht van eind oktober 2018 was. Twee jaar geleden. Het was dus twee jaar stil op deze site, waarom? Omdat het in mijn leven stormde!
De orkaan
Zeg maar gerust dat er een orkaan door mijn leven is geraasd. Want er is zo goed als niets meer hetzelfde als de tijd dat ik de vorige blog schreef. In 2019 ben ik, na een lange strijd om het te voorkomen, gescheiden. De wensen van mij en mijn ex-partner, tevens de moeder van mijn dochter, over wat we in het leven wilde en hoe we het wilden leven waren te verschillend. Dus zijn we uit elkaar gegaan. Het verdriet dat me dat gedaan heeft, had voornamelijk met de gevolgen voor mijn dochter te maken. Ik had niets liever gewild dan dat zij met haar vader én moeder in een (gelukkig) gezin zou opgroeien. Dat mocht niet zo zijn.
De schade
Zo’n strijd levert schade op, voor mij, voor de moeder van mijn dochter en voor mijn dochter. Hoe goed we ook proberen om ook die scheiding zo te regelen dat het voor het kleine meisje zo min mogelijk negatieve effecten heeft, het gaat haar vormen. En in welke manier? Dat zullen we moeten afwachten.
De schade die ik heb opgelopen? Die is niet mis. Ik heb mezelf behoorlijk verloren in de pogingen de relatie vlot te trekken. Veel van mezelf weggecijferd, heel veel gepiekerd, frustratie gevoeld, geworsteld, gevochten, gehuild en gefaald. Ware het niet voor de haptonomische begeleiding die ik heb gehad, denk ik dat je mij had kunnen opvegen na dat uitputtende laatste jaar van die relatie. Nu, ruim een jaar na de scheiding, zie ik pas echt wat t me allemaal heeft gekost. Maar de ‘schuld’ hiervan ligt niet geheel in de relatie…
Oude shit
Wat ik het afgelopen jaar vooral heb ontdekt, is hoeveel oude pijn er nog in mij zat. Pijn van mijn jeugd, van het gezin waarin ik opgroeide, van de pesterijen op basis- en middelbare school. Van de beschermingsmechanismen die ik voor mezelf heb ontwikkeld. En hoe ik daar nu met nieuwe ogen naar kijk, en probeer te helen van wat er in een mensenleven allemaal gebeurd waardoor we onszelf kunnen kwijtraken. Oh.. en dat is niemands schuld… niet mijn ouders, niet de pestende kinderen, niet mijn leerkrachten, niet mijn ex-partners… Zij waren er geen van allen op uit om mij te beschadigen. Maar het is wel gebeurd.
Wederopbouw
Ik zit nu op de bank in mijn nieuwe huis in Driel. het woord ‘nieuwe’ is niet echt van toepassing op dit huis. Het is een huis uit ’74, dat toen ik het kocht nauwelijks bewoonbaar was. De vorige bewoonster had een verzamelprobleem, pleegde geen onderhoud aan de woning en wist ook niet wat schoonmaken was… Ik kocht een zwaar verwaarloosd huis. Hoe typisch… (ik wil niet zeggen dat ik zelf ook zwaar verwaarloosd was, maar ik heb mezelf ook niet erg hoog op de prioriteitenlijst gehad).
Met het opknappen van dit huis, ben ik ook zelf opgeknapt. Daar heb ik hulp bij van mijn lieve nieuwe partner. Voor zowel het huis, maar ook zeker mezelf. En ze maakt t me niet makkelijk. Door veel openheid en eerlijkheid worden we beiden gedwongen goed naar onszelf te kijken. Een leerzaam en helend proces, maar verre van comfortabel en ‘gezellig’. Wel nodig… nodig om schoon schip te maken en de bagage die we meenamen eens goed te onderzoeken en achter te laten waar nodig.
Als voor ons hetzelfde geldt als voor ’t huis, dan beloofd dat wat te worden. Bijna alles in huis doe ik zelf, of met hulp van vrienden. Van isolatie en vloeren leggen tot nu een keuken zelf bouwen (kastjes en al). Het is niet superstrak, waterpas, design en smetteloos, maar wel sfeervol, en warm en met liefde gemaakt. En helemaal eigen! Ik ben trots op waar we aan gewerkt hebben en mee bezig zijn!
De toekomst…
Ja, wat de toekomst gaat brengen is afwachten. Maar vertrouwen in de toekomst heb ik wel. Ja, mijn werk heeft meer aandacht nodig, want met al t kluswerk in huis is er voor het bouwen aan mijn bedrijf weinig ruimte geweest.
Voor mijn dochter heb ik goede hoop. De keuze om haar naar de Democratische basisschool in Driel te laten gaan is een goede geweest. Ze geniet van school en heeft daar ook een fijne en veilige plek gevonden. Ze praat veel met mij over haar gevoelens en over de scheiding. Ze kan heerlijk spelen, lekker lachen, zeuren, mopperen en zich vervelen. Kortom, het kind zijn gaat haar prima af. En natuurlijk weet ik dat er ook genoeg dingen zullen zijn die ik niet goed doe, die ze me later kwalijk gaat nemen. Maar net als mijn ouders, doe ik dat met de beste intentie en liefde.
En ik ben een opleiding begonnen. Na mijn eigen haptonomische begeleiding heb ik de stap genomen om zelf de opleiding tot haptotherapeut te gaan doen. Ik behoud zeker ook mijn huidige bedrijf, maar zie er naar uit om ook iets nieuws erbij te gaan doen.
En het kan niet anders, dan dat ik daar heel goed in ga worden!
