Twee jaar stil?

Geschreven door remco op november 11, 2020. Gepost in Algemeen. Reageren

Vanavond bekeek ik deze website weer eens… En ik zag dat mijn vorige bericht van eind oktober 2018 was. Twee jaar geleden. Het was dus twee jaar stil op deze site, waarom? Omdat het in mijn leven stormde!

De orkaan

Zeg maar gerust dat er een orkaan door mijn leven is geraasd. Want er is zo goed als niets meer hetzelfde als de tijd dat ik de vorige blog schreef. In 2019 ben ik, na een lange strijd om het te voorkomen, gescheiden. De wensen van mij en mijn ex-partner, tevens de moeder van mijn dochter, over wat we in het leven wilde en hoe we het wilden leven waren te verschillend. Dus zijn we uit elkaar gegaan. Het verdriet dat me dat gedaan heeft, had voornamelijk met de gevolgen voor mijn dochter te maken. Ik had niets liever gewild dan dat zij met haar vader én moeder in een (gelukkig) gezin zou opgroeien. Dat mocht niet zo zijn.

De schade

Zo’n strijd levert schade op, voor mij, voor de moeder van mijn dochter en voor mijn dochter. Hoe goed we ook proberen om ook die scheiding zo te regelen dat het voor het kleine meisje zo min mogelijk negatieve effecten heeft, het gaat haar vormen. En in welke manier? Dat zullen we moeten afwachten.

Te midden van de chaos werken aan iets nieuws…

De schade die ik heb opgelopen? Die is niet mis. Ik heb mezelf behoorlijk verloren in de pogingen de relatie vlot te trekken. Veel van mezelf weggecijferd, heel veel gepiekerd, frustratie gevoeld, geworsteld, gevochten, gehuild en gefaald. Ware het niet voor de haptonomische begeleiding die ik heb gehad, denk ik dat je mij had kunnen opvegen na dat uitputtende laatste jaar van die relatie. Nu, ruim een jaar na de scheiding, zie ik pas echt wat t me allemaal heeft gekost. Maar de ‘schuld’ hiervan ligt niet geheel in de relatie…

Oude shit

Wat ik het afgelopen jaar vooral heb ontdekt, is hoeveel oude pijn er nog in mij zat. Pijn van mijn jeugd, van het gezin waarin ik opgroeide, van de pesterijen op basis- en middelbare school. Van de beschermingsmechanismen die ik voor mezelf heb ontwikkeld. En hoe ik daar nu met nieuwe ogen naar kijk, en probeer te helen van wat er in een mensenleven allemaal gebeurd waardoor we onszelf kunnen kwijtraken. Oh.. en dat is niemands schuld… niet mijn ouders, niet de pestende kinderen, niet mijn leerkrachten, niet mijn ex-partners… Zij waren er geen van allen op uit om mij te beschadigen. Maar het is wel gebeurd.

Wederopbouw

What doesn’t kill you… makes you stronger!

Ik zit nu op de bank in mijn nieuwe huis in Driel. het woord ‘nieuwe’ is niet echt van toepassing op dit huis. Het is een huis uit ’74, dat toen ik het kocht nauwelijks bewoonbaar was. De vorige bewoonster had een verzamelprobleem, pleegde geen onderhoud aan de woning en wist ook niet wat schoonmaken was… Ik kocht een zwaar verwaarloosd huis. Hoe typisch… (ik wil niet zeggen dat ik zelf ook zwaar verwaarloosd was, maar ik heb mezelf ook niet erg hoog op de prioriteitenlijst gehad).

Met het opknappen van dit huis, ben ik ook zelf opgeknapt. Daar heb ik hulp bij van mijn lieve nieuwe partner. Voor zowel het huis, maar ook zeker mezelf. En ze maakt t me niet makkelijk. Door veel openheid en eerlijkheid worden we beiden gedwongen goed naar onszelf te kijken. Een leerzaam en helend proces, maar verre van comfortabel en ‘gezellig’. Wel nodig… nodig om schoon schip te maken en de bagage die we meenamen eens goed te onderzoeken en achter te laten waar nodig.

Als voor ons hetzelfde geldt als voor ’t huis, dan beloofd dat wat te worden. Bijna alles in huis doe ik zelf, of met hulp van vrienden. Van isolatie en vloeren leggen tot nu een keuken zelf bouwen (kastjes en al). Het is niet superstrak, waterpas, design en smetteloos, maar wel sfeervol, en warm en met liefde gemaakt. En helemaal eigen! Ik ben trots op waar we aan gewerkt hebben en mee bezig zijn!

De toekomst…

Ja, wat de toekomst gaat brengen is afwachten. Maar vertrouwen in de toekomst heb ik wel. Ja, mijn werk heeft meer aandacht nodig, want met al t kluswerk in huis is er voor het bouwen aan mijn bedrijf weinig ruimte geweest.

Voor mijn dochter heb ik goede hoop. De keuze om haar naar de Democratische basisschool in Driel te laten gaan is een goede geweest. Ze geniet van school en heeft daar ook een fijne en veilige plek gevonden. Ze praat veel met mij over haar gevoelens en over de scheiding. Ze kan heerlijk spelen, lekker lachen, zeuren, mopperen en zich vervelen. Kortom, het kind zijn gaat haar prima af. En natuurlijk weet ik dat er ook genoeg dingen zullen zijn die ik niet goed doe, die ze me later kwalijk gaat nemen. Maar net als mijn ouders, doe ik dat met de beste intentie en liefde.

En ik ben een opleiding begonnen. Na mijn eigen haptonomische begeleiding heb ik de stap genomen om zelf de opleiding tot haptotherapeut te gaan doen. Ik behoud zeker ook mijn huidige bedrijf, maar zie er naar uit om ook iets nieuws erbij te gaan doen.

En het kan niet anders, dan dat ik daar heel goed in ga worden!

Tweet This Post

De druk van het moeten

Geschreven door remco op april 17, 2017. Gepost in Algemeen, Mensen, Papa, Persoonlijke ontwikkeling. 1 reactie

Alles heeft zijn eigen tempo

Veel van mijn vrienden en kennissen ervaren de druk van het moeten. Er moet nog iets af voor mijn werk, ik moet nog die lamp vervangen, ik moet eigenlijk weer eens met vrienden afspreken, ik moet… en vul maar in. Ik herken het ook bij mijzelf. Het kan voor stress zorgen en hoewel dat ook echt goede stress kan zijn – anders gebeurd er misschien helemaal niets – zijn de gevolgen van dit moeten zelden wenselijk…

Nou heb ik ook brainstorm en heisessies gehad waar het woordje ‘moeten’ absoluut vermeden moest worden :), net als het woordje maar, maar zo zwaar wil ik er ook niet aan tillen. Want ja ik moet mijn dochter om 17:45 van de opvang halen, want anders ….

Maar ik vraag me steeds vaker af wanneer dat ‘moeten’ niet eigenlijk gewoon ‘willen’ is. En daar waar dat niet het geval is, waar komt het ‘moeten’ dan vandaan?

Externe oorzaken (sociale druk)

Neem bijvoorbeeld het ‘Ik moet echt de oprit onkruid vrij maken’. Ik kan me niet voorstellen dat daar een diep geworteld 🙂 verlangen achter zit om kleine plantjes tussen stenen uit te plukken. In mijn geval zal het eerder iets zijn van: ‘de oprit ziet er onverzorgd uit en wat zal men daar van vinden…’. Natuurlijk heb ik m ook liever strak en rotzooi vrij, maar wil ik dat graag genoeg om me er (tot het moment dat het gebeurt is) zo druk om te maken? Nee!

Verlangen

Dat diepgewortelde verlangen is misschien wel wat er achter het “ik moet met vrienden afspreken” zit. Hier kun je moet makkelijk veranderen met wil, en als dat niet zo is, dan moet je jezelf afvragen voor wie je het doet. Manon en ik hebben wel eens een ‘discussie’ over het afspreken met anderen, waarbij Manon zegt “het is echt onze beurt om weer eens contact op te nemen met … ” of juist “wij zijn altijd degene die…”. Echte vrienden, en die hebben we gelukkig, begrijpen dat er in een jong gezin best geworsteld wordt met vrije tijd. Dus er is over en weer begrip dat het geplande etentje er nog steeds niet van gekomen is..

Werk

Vaak zit er achter het moeten iets dat met werk te maken heeft. Ik moet de BTW aangifte nog doen (maar ik ga nu eerst dit blogje schrijven). Of ik moet echt voor die of die opdrachtgever aan het werk. Als zelfstandig ondernemer is dit ook een enorme valkuil die je balans aardig kan verstoren. Ok, die aangifte is een harde ‘moet’ met deadline. De andere moet is in mijn geval vaak een wil, of wil wel maar hoe… Er zit ook voor mij maar 24 uur in een dag en om op de lange termijn kwalitatief werk te blijven leveren is het voor mij belangrijk om de balans goed te houden.

En dan de daadwerkelijke reden voor dit blogje
Afgelopen maandag (een week geleden dus) kreeg ik het idee voor dit blogje. Ik was met Evi bij de binnenspeeltuin. Daar hebben ze een hele grote glijbaan. Evi is nu drie jaar en vindt deze glijbaan nog erg spannend. We komen al zeker 2 jaar bij deze speeltuin en ze durft nog niet alleen van de glijbaan af. Er is zelfs een tijd geweest dat ze er gewoon helemaal niet op wilde. Iets wat ik natuurlijk erg jammer vond, het is een van de leukere dingen om samen te doen. Maar afgelopen maandag liet ik ‘per ongeluk’ haar handje los en glee ze alleen, nog geen seconde nadat ik haar handje had losgelaten roept ze trots uit “Ik kan het alleen papa… ik kan het…“.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=dvhXNzho9tY&feature=em-upload_owner[/youtube]

Nu ik ’t opschrijf voel ik me weer een beetje emotioneel. Dit is de tweede keer in een paar maanden tijd dat ik bevestigd word in mijn overtuiging dat dingen gaan zoals ze gaan. Vanaf de geboorte zijn Manon en ik niet bezig om Evi zo snel mogelijk allerlei vaardigheden te leren. We werden (bijna) gek van de metingen en oordelen van het consultatiebureau of de onderlinge vergelijkingen van kindjes van de opvang wie er al kon kruipen, lopen, praten…. noem maar op. Gelukkig is het ons gelukt om daar niet erg in mee te gaan.

Evi’s verkoudheid zorgde ervoor dat we niet veel met haar gezwommen hebben, dus echt watervrij was ze niet, ze vond ’t zwembad altijd heel leuk, als er maar 10cm water in stond, het diepe trok haar niet en de paar keer dat we haar op de schouder meenamen was ze het snel zat en wilde ze weer naar ’t peuterbadje. Toen we begin maart een weekendje naar een vakantiepark gingen en we aankwamen bij het park zei Evi in de auto: “Hier hebben ze ook een groot zwembad hé papa… dat vind ik wel een beetje spannend…”. Ze was er blijkbaar echt mee bezig geweest. En toen we een paar uur later in het peuterbadje lagen, en ik vroeg of ze mee ging in het grote bad wilde ze eerst niet, maar ging toch mee op mijn nek… En ze vond t geweldig! “Ik kan het papa….”.

En nu begint ze steeds vaker over ‘op het potje’ plassen. Wij hebben nooit heel actief met haar aan zindelijkheid gewerkt, waar andere kindjes een jaar geleden al zindelijk waren is Evi dat met drie jaar nog niet… Lig ik daar wakker van… geen moment! Evi doet het allemaal in haar eigen tempo en dat is precies het juiste tempo voor haar, en dat is het enige wat belangrijk is.

Niet alles tegelijk
Evi’s ontwikkeling leert ons dat niet alles tegelijk kan, dus dat moeten we dan ook niet proberen. En omdat Evi dit blogje misschien ook wel eens gaat teruglezen. Vandeweek bij het pannenkoekenrestaurant bestelde jij je eigen princessenpannenkoek met ijs, en toen de pannenkoek kwam was het eerste wat jij zei “Waar is mijn ijsje…”. En toen je wist dat je dat pas kreeg als de pannenkoek op was, riep je de mevrouw ook meteen om om je ijsje te vragen… “En ik wil een eisje met m-m’s erop…”. En toen de serveerster later terugkwam voor een tafeltje naast ons, maar zonder ijsje, vroeg je haar weer waar je ijsje was. Dus communicatief ga jij als een speer!

Alles heeft zijn eigen tempo
Wat ik hiervan leer? Er is geen ontkomen aan dat er soms dingen moeten, toch kun je zelf heel veel invloed uitoefenen op de omstandigheden waarin dingen moeten. En uitspreken dat je intentie goed is, maar je je eigen ritme hebt, helpt je omgeving misschien ook om soms even stil te staan en te kijken wat er nu echt nu moet!

Tweet This Post

7 ideeën om balans tussen werk en privé te creëren

Geschreven door remco op oktober 31, 2016. Gepost in Algemeen. 4 reacties

Op wat voor een manier je ook voorziet in je inkomen, de balans tussen werk en privé is voor veel mensen een enorme uitdaging. Werk je meer dan fulltime omdat je carrière wilt maken of doe je je werk zo goed als je kunt, maar is je tijd met je gezin/partner heilig? Na jaren als zelfstandig ondernemer ben ik blij met de balans die ik nu heb gevonden!

(Scroll naar onder voor de 7 ingrediënten die voor mij werken)

Zo zag mijn dag er vandaag uit.
Het is vandaag maandag, en dat betekent dat mijn vrouw om 11.00 de deur uit gaat om te gaan werken. Ik zorg dat ik dan thuis ben om voor onze dochter Evi van twee-en-half te zorgen. Toen ik vanochtend wakker werd, ben ik direct naar mijn kantoor gereden om aan het werk te gaan. Om 9.45 kreeg ik een telefoontje waardoor ik het werk waar ik mee bezig was neer heb gelegd en eerst langs een klant ben gegaan om een brandje te blussen.

Het probleem van mijn klant was snel opgespoord maar voor de oplossing moest ik nog even wat meer doen. Ik ben eerst naar huis gegaan omdat ik daar immers op tijd moest zijn. Thuis gekomen heb ik, terwijl Evi nog lekker aan het spelen was, nog even gekeken naar het probleem en een oplossing bedacht. Daarvoor moest ik echter wel even bij de klant op locatie kijken.

Herfstfoto van een bomendek — Wat kan herfst toch mooi uit de hoek komen!

Het was prachtig weer, dus een boswandelingetje met mijn meisje was een goed plan, en op weg naar het bos ben ik een kwartiertje bij mijn klant geweest waar Evi met een potloodje en een A4-tje vermaakt werd en ik het probleem heb kunnen oplossen. Klant blij en ik met mijn meisje op weg naar het bos. Op weg naar het bos komt een mailtje binnen op mijn telefoon met een verzoek van een andere klant. Of ik het liefst vandaag nog wat voor ze kan doen. Ik antwoord terug dat dat eind van de dag wordt.

Aangekomen in het bos lopen mijn dochter en ik heerlijk rustig een rondje waarbij we allebei genieten van het heerlijke weer. En een lol dat we samen hebben, rennen door het bos en blaadjes zoeken. Even lijkt Evi van slag als ik heel hard “NEE STOP” roep als ze bijna een brandnetel wil ‘plukken’… ze blijft stokstijf staan en zet geen stap meer. Ik leg haar uit dat ik niet boos op haar ben, maar dat een brandnetel prikkels heeft en dat ze daar heel vervelende jeuk van krijgt. Evi blijft stilstaan en er zit niets anders op haar in de bolderkar te zetten met haar knuffel en verder te lopen. Evi blijft wel lang stil en als ik haar vraag of ze naar huis wil knikt ze bevestigend. Hmm… ze is toch echt van slag.

evi — Evi schrikt van mijn reactie toen ze een brandnetel wilde plukken..

Opeens krijg ik een idee, ik pak een blaadje van de grond en geef het aan Evi… gelukkig, ze pakt het aan en legt het naast haar in het karretje…. We lopen verder. Iets verderop rij ik de bolderkar naast een laaghangende tak en laat Evi zelf een blaadje plukken. Gelukt, twee meter verder zegt Evi: “Papa, ik ben niet ziek meer… ik wil nog meer blaadjes plukken”. En zo lopen we verder waarbij we nog verschillende blaadjes van de grond rapen en afplukken! Het lijkt erop dat mijn meisje geen ‘blaadjestrauma’ heeft opgelopen.

Omdat ik met mijn volledige aandacht bij onze boswandeling was, kon ik er voor Evi zijn en iets bedenken waardoor ze, ondanks het brandnetel incident, toch een leuke middag heeft gehad.

Thuisgekomen gaat Evi nog even in de tuin bellenblazen en kan ik het klusje opknappen dat ik beloofd had. En nu, nu zit Evi lekker op de bank (waar ze knikkebollend nog even televisie kijkt) en ik schrijf dit blogje! Een geslaagde dag voor ons allebei… Zakelijk én privé!

De 7 ingrediënten van mijn ‘ideale mix’!

1. Maak je los van uurtje-factuurtje.
In de 20 jaar dat ik nu werk / onderneem heb ik vaak gemerkt dat ik anders tegen werken aankijk als veel van mijn leeftijdsgenoten. Zo zou ik in mijn tijd bij de KRO getekend hebben voor een prestatiecontract (ipv een vast aantal uur per maand) als ik daarmee de vrijheid kreeg om het werk te doen op de tijden waarop ik dat wilde. Als ondernemer heb ik heel lang offertes gemaakt op basis van uren, nu spreek ik een bedrag af en ga aan het werk: bevrijd van het gevoel dat ik ‘het binnen x uur moet afmaken’…

2. Vermijd teveel harde deadlines.
Een avondje overwerken op z’n tijd is helemaal niet verkeerd, maar als je jezelf zo vastlegt dat het een wonder is als je een keer een avondje niet overwerkt, dan is het evenwicht ver te zoeken.

3. Werk wanneer ’t voor jou werkt.
Ik vind het heerlijk om ’s ochtends vroeg te beginnen en rond een uur of drie in de middag te stoppen.

4. Verspil tijd.
Tijdverspilling, een van de nuttigste bezigheden die ik me kan bedenken 🙂 – Ik ben ervan overtuigd dat als je af en toe eens gewoon aanrommelt en uitstelt je stress voorkomt (mits je nr. 2 goed geregeld hebt). En tijdens het ‘verspillen’ is je onderbewuste hard voor je aan het werkt… Dat ene dingetje waar je niet van wist hoe je het aan moest pakken, wordt na een middagje aanmodderen doodeenvoudig opgelost! En zeker als je deze tijd gebruikt om bijvoorbeeld te knutselen met je dochter is het natuurlijk geen verspilling.

5. Make every moment count!
Wat je ook doet… doe alles wat je doet met hart en ziel (Tröckner Kecks). Een wandeling door het bos met je kind(eren) of partner is waardevoller als je niet ondertussen in je hoofd bezig bent met wat er allemaal nog moet. Geniet van het hier en nu. Heb je daar moetie mee? Mindfulness kan je helpen!

6. Verdedig je niet.
Waarom zou je moeten uitleggen aan – wie dan ook – dat je vandaag niet kunt (over)werken of helpen met verhuizen, of een boodschap te doen of …. Het is jouw leven en jouw keuze. Je bent mensen geen uitleg verschuldigd waarom je ze geen gunst kunt verlenen…

7. Berust in wat je niet kunt veranderen.
File’s, Lange rijen bij de kassa, plotseling slecht weer… allemaal dingen die een dag kunnen verpesten… Maar alleen als jij dat toelaat. Wat je niet kan veranderen, kan je beter maar omarmen. In de rij bij de kassa probeer ik altijd te genieten van het even niets doen, bij slecht weer kun je met wat aanpassing hetzelfde doen als bij mooi weer en anders… verander je gewoon je plannen.

Het addertje onder ’t gras
Er is wel iets wat je je moet realiseren als je de balans wilt verbeteren… er vanuit gaande dat deze nu doorslaat naar het werk… Het kan zijn dat het doorvoeren van bovenstaande punten resulteert in een lagere omzet/besteedbaar inkomen. Dat is ook een onderdeel van de balans en je keuze! Voor mij is dat het dubbel en dwars waard!

Tweet This Post

Nieuwe energie? Uit je comfort zone stappen!

Geschreven door remco op september 30, 2015. Gepost in Algemeen. Reageren

Het is weer tijd voor nieuwe energie! Na een vakantie die natuurlijk veel te kort was, begint het ‘gewone’ leven weer. En dat valt eerlijk gezegd niet mee. Het ritme weer oppakken is best lastig voor me! Tijd dus voor nieuwe energie. In het verleden zijn er al vaker dingen op mijn pad gekomen die achteraf heel veel impact hebben gehad, dus besloot ik mijn ogen maar weer eens goed open te houden.

Verlaat je comfortzone voor instant energy

In mijn ervaring is een van de beste dingen die je kunt doen om nieuwe energie op te doen, het verlaten van je comfort zone. En dat klinkt ook heel logisch, want is je comfort zone niet gewoon een minder vervelend woord dan ‘sleur’. Nou, is het niet makkelijk om die comfort zone te verlaten, dat weet ik uit ervaring, maar wat ik ook weet, is dat het steeds makkelijker wordt.

Optie 1: wat je graag wilt, maar nooit durfde…

Veel mensen hebben verborgen wensen, die ze maskeren door te zeggen: “Dat is niets voor mij..”. In mijn geval was reizen zo’n ding… ik durfde eigenlijk niet naar verre oorden te vliegen, bang voor het onbekende… het ‘rare’ eten, de taal, het loslaten van de veilige omgeving thuis… Mijn eerste stapje om het toch te doen was een mindfulness cursus in Frankrijk, waar ik alleen naartoe ben gegaan. Dat was een enorm leuke en positieve ervaring, veel gedaan (o.a. paardgereden, ook eng maar geweldig, en nu dus ook niet eng meer..). En vervolgens natuurlijk in m’n eentje naar Australië.

Optie 2: gewoon starten en zien waar je uitkomt

Plannen maken, daar zijn wij als mensen best goed in. Maar waar we nog beter in zijn, is in het verzinnen van alle dingen die er mis kunnen gaan… We bedenken een doel, en vervolgens gaan we alle mogelijke obstakels op de weg plaatsen, om ze vervolgens weer proberen te verwijderen… beetje water naar de zee dragen! Waarom niet gewoon gaan, en kijken wat er op je pad komt! Ik las ooit ergens “De perfectionist met een plan, start nooit, want dan kan het ook nooit mislukken…”. Maar er is ook een uitspraak: “Van je fouten kun je leren…”. Dus wees niet bang om fouten te maken, maar zorg dat je er iets van leert!

Optie 3: vul maar in…

Als je dit blog leest heb je voor jezelf waarschijnlijk zo al een handjevol dingen waar je aan denkt die jij nog wel zou willen doen, maar niet durft.. dingen die buiten jouw comfort zone liggen! Merk je dat je last hebt van een energiedip? Ga één van die dingen doen, ik garandeer je dat je er op z’n minst iets van leert! En waarschijnlijk levert het je heel veel nieuwe energie op!

Dit doe ik:

Dingen die ik afgelopen tijd heb gedaan om nieuwe energie aan te boren: ik ben gestart met een cursus improvisatie op saxofoon. Ik ben me aan het oriënteren op een toneel/musicalvereniging om bij te gaan spelen/zingen en heb me verbonden aan de Deelwinkel om voor de deeldag in Nijmegen (24 oktober 2015) een presentatie in elkaar te zetten!

Conclussie

Wat ik met dit blogje wil zeggen is: doen! gaan! loslaten! Iets wat nu nog niets is, kan alleen maar iets worden, dus er is altijd winst!

Tweet This Post

Mijn rollen

Geschreven door remco op juli 11, 2015. Gepost in Algemeen. 2 reacties

Zo… dat was weer een lange adempauze. Niet dat er niets gebeurd is in de tussentijd, maar het is er gewoon niet van gekomen om erover te schrijven. Maar nu heb ik een praktische aanleiding (ik moet uitzoeken hoe iets werkt binnen deze website) om een update te schrijven.

Evi

Mijn rol als jonge vader (Evi is nu 15 maanden) en die van Manon als jonge moeder, is op dit moment met ruime afstand de belangrijkste in ons leven. En dat is geen gemakkelijke rol. Maar wel de allerleukste! In vogelvlucht: de eerste lachjes, de eerste woordjes (‘papa’ was haar eerste…), de eerste keer echt ziek: 40 graden koorts… Poep die buiten de oevers van de luiers trad… ondergekotste bedjes, t-shirts, papa’s… ALLEMAAL LEUK! Echt waar! Ook om 3.00 uur ’s nachts. Of misschien moet ik zeggen… allemaal moeiteloos.. want voor ons meisje doen we alles. Maar voor ons is het dan ook een ‘walk in de park’. Evi is een makkelijk meisje, slaapt door sinds ze 4 weken is, eet (meestal) goed, is vrolijk, sociaal, kunnen we overal mee naartoe nemen (diverse concerten heeft ze al heerlijk zitten luisteren)… kortom: we zijn gezegend met zo’n kanjer. En deze week zette ze haar eerste stapjes!

De rest…

Naast papa ben ik natuurlijk ook nog partner, ondernemer, zoon, schoonzoon, vriend… En dat is soms wat lastiger. De rol van partner is niet zo’n probleem, Manon zit natuurlijk in hetzelfde schuitje en we helpen elkaar eraan herinneren dat we niet alleen papa en mama zijn. Gelukkig hebben we goede steun van de oma’s en opa’s, zodat we zo af en toe lekker met z’n tweetjes kunnen zijn. Het enige waar we elkaar nog moeten vinden is de kinderopvang van Evi, wat me meteen brengt bij mijn rol als ondernemer!

Werken met een kleine die rondkruipt is geen succes. Dat was me al verteld en daar heb ik dan ook geen illusies (meer) over. Evi gaat nu twee dagen naar de kinderopvang, vier dagen is Manon thuis of begint pas laat en één dag is volledig papadag. Voor mij betekent t dat mijn werktijden elke dag/week anders zijn, iets waar ik me erg prettig bij voel! Ik heb gelukkig genoeg mogelijkheden om te werken, én kan heel veel genieten van mijn meisjes.

Om uit te wijden over de overige rollen… hmm dat wordt dan een wel erg lange blog 🙂 – Maar die rollen zijn allemaal even ondergeschikt! En gelukkig wordt dat veelal begrepen door mijn omgeving!

Tweet This Post

Het gaat zoals ’t gaat…

Geschreven door remco op november 15, 2014. Gepost in Algemeen. 1 reactie

8 januari was mijn vorige blogpost… niemand heeft me gemist gelukkig 🙂

Nieuw leven

Naast de nieuwe weg die ik zo’n 4 jaar geleden ben ingeslagen is er nu echt nieuw leven op mijn pad gekomen. Evi is op 28 maart 2014 geboren. Mijn beste productie tot nu toe.. co-productie, Manon Vermeer heeft er ook meer dan een steentje aan bijgedragen.

Over de bevalling kan ik kort zijn… net als de bevalling zelf. Om 23.00 braken de vliezen, we haasten ons naar het ziekenhuis en toen Manon om ongeveer 02.00 om pijnstilling vroeg dacht ik nog… “Hmm… ik had verwacht dat ze wel wat pijn kon hebben…”. Op dit moment gingen we er namelijk nog vanuit dat we nog wel een aantal uurtjes moesten… Maar de verloskundige constateerde op dat moment volledige ontsluiting en om 03.57 is ons meisje geboren! Ik kon niet trotser zijn op mijn lieve vriendin! Wat een prestatie!

En terwijl ik dit blogje schrijf, zit mijn dochter op m’n schoot, geïnteresseerd in alles wat er in buurt ligt! Inmiddels is ze 7,5 maand en doet t fantastisch!

Het klinkt misschien raar, maar vanaf dag 1 voelde ik me 100% vader. Tuurlijk, het krijgen van een kind moet wel even ‘landen’, maar luiers verschonen, in bad of bed doen, ik heb t vanaf ’t eerste moment met veel liefde en plezier gedaan. En Evi… die beloonde ons door vanaf 4 weken te slapen van 23.00 tot 08.00 of soms zelfs 9.30!

Nog meer nieuwe wegen

Na een zakelijke samenwerking van ongeveer 2,5 jaar ben ik sinds 1 maart van dit jaar weer volledig en als enige verantwoordelijk voor mijn bedrijf “Cross Media Creations“. En dat voelt heerlijk! Niemand om verantwoordelijkheid aan af te leggen en volledige vrijheid in hoe, waar en wanneer ik mijn werk doe. Naast de rust die dat bracht heeft t me ook een hele leuke klantenkring opgeleverd. Daar waar ik voorheen toch vaak t gevoel had bij elke ‘scheet’ van een opdrachtgever klaar te moeten staan, heb ik nu veel meer balans in de omgang met mijn opdrachtgevers.

Dat ik voor mijn eenmanszaak als enige verantwoordelijk ben, betekent niet dat ik niet meer samenwerk. Gelukkig heb ik een aantal leuke collega-ondernemers die ik kan inschakelen om samen meer te bereiken.

Kijken naar de toekomst….

Door de vele veranderingen in mijn leven zijn er ook tal van dingen op mijn pad gekomen waar ik opnieuw naar heb leren kijken, dat is niet zomaar even samen te vatten in een korte blogpost, vandaar mijn voornemen om weer eens wat vaker te posten… Maar of dat lukt… 😉

Tweet This Post

Een terugblik!

Geschreven door remco op januari 8, 2014. Gepost in Algemeen. Reageren

Na mijn voorlaatste blog is t anderhalf jaar stil geweest op m’n site, maar allerminst in m’n leven.

In juni 2012 is er bij mij thuis ingebroken. Mijn auto, laptop, iPad e.d. zijn daarbij gestolen. De dag erop werd ik wakker en dacht: “en nu moet ik er even helemaal uit: tot rust komen”.

Ik heb gegoogled en ben vervolgens eind juli een week op mindfullnesskamp geweest ik Frankrijk! In m’n eentje met de Thalys naar Frankrijk en vervolgens met een groep leuke mensen een week lang vakantie gevierd! Heerlijk was t: er moest niets, we begonnen de dag gezamenlijk met buiten zitten en meditatie: niks zweverig gedoe, je kunt t ook ochtendgymnastiek voor de geest noemen! Ik heb er hele lieve mensen ontmoet en een topweek gehad!

In de periode tussen de inbraak en deze trip ben ik een aantal keren op stap geweest met Manon, mijn saxofoondocente. Gezellig naar de 4daagseconcerten in Nijmegen, samen kajakken en samen fietsend met de steppers (tegen kanker) mee.

Na mijn week alleen in Frankrijk stond de trip naar de alpe d huez op de agenda en ik had Manon gevraagd of ze niet meewilde….

Na veel wikken en wegen en twijfel is ze uiteindeljk op 21 augustus bij mij in de auto gestapt en vanaf dat moment zijn we samen! Voor mij een hele onverwachte wending in m’n leven!

De alpe d huez is een magische plek: ik weet nog goed hoe ik voor t eerst in 2010 op de berg stond en met een van de steppers Jeltje richting de bus liep waar de steps in vervoerd werden! Een kort stukje lopen maar genoeg om te praten over t leven, relaties, pijn en ontwikkeling. Ik voelde dat ik een turbulente tijd tegemoet ging en zoals je in de vorige blogs kunt lezen….. Enfin een magisch moment!

Hoe mooi is t dan om twee jaar later weer op de berg te staan, maar nu samen met de vrouw waar ik heel veel van hou en in t komend jaar een dochter van krijg!

En de tijd tussen toen en nu is voor mij wel enorm leerzaam geweest! En om met de tekst uit de musical waarin ik heb meegespeeld te spreken: “ik weet waar alles om draait”…. Nou misschien niet alles, maar een hoop belangrijke lessen heb ik wel geleerd!

En meer dan ooit heb ik vertrouwen in een mooie toekomst – en eigenlijk maak ik hier al weer een fout – want t is niet de toekomst maar t heden wat telt!

Tweet This Post

2014: een nieuw begin

Geschreven door remco op januari 1, 2014. Gepost in Algemeen. Reageren

Na anderhalf jaar afwezig te zijn geweest op m’n blog is 1 januari weer een mooi moment voor een nieuw Blogje.

2013 in een notendop: druk geweest met werk, veel keuzes gemaakt en samen met mijn lieve Manon ons huis gekocht, plannen gemaakt en zwanger geworden…

Dus 2014 brengt ons in ieder geval een dochter. En daarmee wordt t sowieso een prachtig jaar!

Ik beloof niets, maar heb de intentie om weer wat vaker te bloggen!

Tweet This Post

Expeditie Self

Geschreven door remco op mei 21, 2012. Gepost in Algemeen. 1 reactie

Vandaag kwam ik erachter dat ik op expeditie ben. Ik weet niet op welke expeditie, ik weet niet waar deze tocht naartoe gaat, ik weet al helemaal niet wat ik onderweg ga tegenkomen of hoe lang die gaat duren, maar ik ben op expeditie en ik weet dat ik alle middelen heb om dat te doen.

Een aantal wat jaren geleden heb ik de eerste training gehad. Ik heb jaren gedacht dat ik de reis, de bestemming, de metgezellen en de beproevingen kende. Dat kwam omdat ik op bekende paden liep, omdat ik deed wat ik altijd deed en het mij bekende pad niet verliet. Toen ik voor het eerst inzicht kreeg in waarom ik dingen deed, wat daar goed aan was en waar ik kon leren, toen begon de training. Vooral nog in bekend gebied, op het continent dat ik kende, met de mensen die ik kende.

De training was pittig, en ik heb op een aantal moment hulp van buitenaf gehad, maar er zijn ook momenten geweest dat ik zo koppig de verkeerde kant op liep, terwijl ik signalen genoeg kreeg dat ik anders moest lopen. Maar ik heb de training doorstaan, voelde me gesterkt. Wat ik niet wist, is dat het slechts een training was. Ik dacht dat ik al een expeditie gelopen had….

Maar nu blijkt dat ik al een tijdje op weg ben op een echte expeditie, zonder route, zonder doel, maar niet onvoorbereid. Ik zeg ‘echte’ expeditie, maar wie weet blijkt het straks toch weer slechts een training te zijn. Voor nu ga ik er gemakshalve maar vanuit dat het toch ‘echt’ is.

En ik heb op mijn tocht tot nu toe echt al een aantal beproevingen gehad, maar ben ook prachtige plekken en mensen tegengekomen. En hoewel ik de dalen af en toe lelijk, verraderlijk en heel moeilijk vind, heb ik er vertrouwen in, dat als ik doorloop, er weer pieken en vergezichten zijn die alles goedmaken. Af en toe zakt de moed me in de schoenen, af en toe denk ik dat ik de wereld aankan. En dit kan zelfs binnen één dag meerdere keren voorkomen.

Er zijn een aantal mensen die mijn expeditie volgen, sommige willen me graag een lift geven, anderen zien me misschien graag falen, en weer anderen laten me mijn eigen tocht lopen, zonder inmenging. En ze hebben allemaal hun functie, degene die me willen zien falen geven me de kracht om het tegendeel te bewijzen, degene die me een lift willen geven, geven me de toestemming om soms uit te rusten en degene die niet inmengen geven me het vertrouwen dat ik het echt aankan. En soms loop ik een stukje waar ik niemand zie, dan komt het aan op mijn eigen wilskracht en doorzettingsvermogen. Dat is moeilijk en dan loop ik te huilen naar de wolven, soms loop ik te zingen in de zon en vaak kijk ik om me heen om te zien of er toch echt niet iemand is.

En omdat ik nu niet op de bekende paden wandel, kom ik soms mensen tegen die ik niet versta en die mij niet verstaan. Zelfs als we een zelfde taal spreken, blijkt het soms toch onmogelijk om goed met elkaar te communiceren. Ik zoek dan een woordenboek dat ik niet heb, mijn gebarentaal is gebrekkig en we weten allemaal hoe google translate soms vertaalt. Dan is een tolk soms best wel handig. Of een spiegel: maak ik wel het juiste gebaar, heb ik wel de juiste gezichtsuitdrukking?

Het stukje waar ik nu loop is erg verraderlijk, iets wat vlak lijkt, blijkt soms glad en niet alle hobbels zijn even hoog (of laag) als ze er in eerste instantie uitzien. Ik loop nog steeds verder, en als de moed me in de schoenen zakt, ga ik op mijn kop staan. En als ik mijn vertrouwen verlies, dan vraag ik het van de mensen die bij me in de buurt zijn. En dan loop ik weer verder.

Tweet This Post

Blijf bij je gevoel!

Geschreven door remco op oktober 16, 2011. Gepost in Algemeen. Reageren

Ja, ik ben zo’n blogger die niet blogt als ie er geen zin in heeft. En het afgelopen jaar had ik er helemaal geen zin in.

Maar op deze zonnige zondagmiddag heb ik besloten er toch maar weer eens een te schrijven. Met als thema: bij jezelf blijven.

Het is een turbulent jaar voor mij, en de turbulentie is nog niet over. Maar als er een les is die hardnekkig terugkomt op het ciriculum, dan is het: “bij jezelf en je gevoel blijven.”.

Met de veranderingen in m’n werksituatie en mijn privé situatie komen allerlei nieuwe dingen en mensen op mijn pad. Iets wat ik als een verrijking van mijn leven ervaar. Sommige zijn positief, andere minder en van anderen moet het nog blijken.

Als je bij jezelf wilt blijven, is het fijn als je weet wie je bent. En dat is volgens mij een eeuwigdurende zoektocht. Het is alsof je elk takje, elk blaadje, elke fotosynthesecel van een plant wil omschrijven. En als je dat dan gedaan hebt, ontdek je dat de plant gegroeid is en er weer nieuwe delen zijn om te omschrijven. Je bent er nooit klaar mee.

Hoe kun je dan werkelijk bij jezelf blijven? Ik denk dat je gevoel het beste kompas is dat je bezit. En als je daarmee in contact bent en blijft zul je minder afdwalen van je eigen pad. Ik zeg minder, want afdwalen zul je, en gelukkig maar. Als je nooit even een andere kant op gaat dan, hoe weet je dan zeker dat het pad dat je bewandeld het juiste is. Klinkt cryptisch, maar neem de verkeerde afslag en je gaat ineens beter op de borden letten als je je weg hebt teruggevonden.

Als je je leven beschouwd als een reis naar een doel, waarbij je je focus legt op het doel, zul je elke afwijking ervaren als een vertraging, als onnodig oponthoud. Als je de focus op de reis houd, kom je er misschien achter dat sommige afdwalingen je mooie ervaringen te bieden hebben, waarbij andere misschien bedreigend, eng en onaangenaam zijn. Ik heb ervoor gekozen om het risico van de onaangename omwegen voor lief te nemen. En als ik dan op zo’n zijweg ben beland, dan ben ik soms boos, teleurgesteld, verdrietig, kwaad of elke andere negatieve emotie, maar vroeg of laat realiseer ik me dat ook die afdwaling een functie heeft, ik waardeer de ‘normale route’ meer, maar het maakt de positieve afdwalingen tot prachtige ervaringen.

“Laat je gevoel je dan nooit in de steek?” natuurlijk wel, niets in je leven is constant. Turbulentie hoort erbij.

Dat je bij je gevoel moet blijven, betekend niet dat je je verstand kunt uitschakelen, er is een evenwicht en dat evenwicht, die balans in je leven, kan soms verstoort raken, door een gebeurtenis, door een persoon, door jezelf…. En dan laat je soms net iets teveel door je verstand bepalen of net iets teveel door je gevoel. Dat zijn de hobbels in de weg die je wakker kunnen schudden. En wat je dan doet is wat er toe doet! Leg je je neer bij je keuze en blijf je op de zijweg, of ga je op zoek naar het pad waar je wilt zijn. Soms door af te wijken en door de wildernis te gaan, soms door terug te keren naar een punt waar je het weer kent, en soms door door te gaan met de wetenschap dat ergens een nieuwe kruising zich aandient.

De weg die ik het afgelopen jaar heb gelopen heeft me in dalen en op toppen gebracht, sommige stukken had ik misschien liever vermeden, maar ze zijn deel van mijn ervaring geworden. Reminders van de momenten dat mijn gevoel en verstand minder in balans waren.

Maar het gevoel blijft! En daar kun je, samen met je verstand op vertrouwen!

Tweet This Post