Kan ik u helpen? Het is erg druk!

Geschreven door remco op oktober 31, 2018. Gepost in Mensen, User experience. 4 reacties

Vandaag ben ik weggelopen uit een winkel waar ik eigenlijk een paar schoenen wilde kopen… Waarom? Lees dan vooral verder :).

Hoe het begon!

Gisteren was ik in de stad en op zoek naar een paar schoenen. Ik wist precies wat ik wilde: hoge schoenen met warme voering voor de winter. Het is lang geleden dat ik veel geld aan schoenen heb uitgegeven, maar na even zoeken paste ik een paar Panama Jacks bij Ziengs in Nijmegen. Het was erg rustig in de winkel en we maakte geintjes met de verkoopster en ze dachten goed mee. Maar toch twijfel want maat 43 zat te ruim en 42 voelde toch wat krap. €185,- was t prijskaartje en uiteindelijk besloot ik ze toch (nog) niet mee te nemen omdat ik ze online voor € 145,- zag. Ik vroeg nog aan de verkoopster of ze een laagste prijsgarantie hadden en nog iets met de prijs konden doen, maar helaas. Het verschil was te groot voor me.

Recensies

Thuisgekomen keek ik op de site van Etrias waar de schoenen voor 145,- stonden. Maar de recensies waren wisselend, of heel negatief of heel positief. Ik besloot daarom te kiezen voor betalen achteraf. Gelukkig maar, want vanochtend ontving ik een mail dat de schoenen pas 1,5 maand later beschikbaar zouden zijn. De bestelling heb ik maar geannuleerd en dan toch maar naar Ziengs en t volle pond betalen.

Hangende pootjes

Aangekomen bij de winkel pak ik de betreffende schoen van het schap en loop naar de kassa. Een van de verkoopsters (die van de dag ervoor zag ik niet) zei tegen een dame waar ze op dat moment aan het helpen was: “Ik loop even naar die andere meneer!”. Bij mij triggerde dat een flauwe gedachte, want ze was immers een mevrouw aan het helpen en door mij de ‘andere’ meneer te noemen suggereerde ze dat de mevrouw een meneer was… (Ja, het is azijnzeiken, maar goed…). Dus ik zei daar (grappig bedoeld) iets over tegen de verkoopster.

De volgende dialoog volgde:
Verkoopster (op geïrriteerde toon): “Kan ik u helpen, het is erg druk”
Ik: “Oh, dan ga ik wel weer weg” (Ik draaide om en wilde weglopen).
Verkoopster: “Hoezo…”
Ik: “Nou ik wil hier voor 180 euro schoenen kopen, maar…”
Verkoopster: “Maar ik ben heel vriendelijk tegen u”
Ik: “Dat vind ik niet, goedemiddag”.

Lichtelijk geschrokken van mijn eigen reactie liep ik de winkel uit. Ik wilde heel graag die schoenen, maar als dit de manier is waarop, dan haal ik ze wel ergens anders. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de verkoopster wellicht ook een beetje ontdaan was door mijn reactie en het misschien ook niet zo bedoeld had. Maar goed, ik vond wel dat ik gelijk had en liep honderd meter verder een andere schoenenwinkel in. Ja, die hadden ook dezelfde schoenen!

Ik werd vriendelijk geholpen (ook hier was het net zo druk) door een meisje dat maat 42 voor me ging halen. En liep nog even door de winkel met dezelfde twijfel.

Studentenkorting

Op diverse kaartjes in de winkel stond: “15% studentenkorting, omdat studeren al duur genoeg is, krijg je 15% korting op vertoon van je collegekaart”. Hmm.. 15% op 185,- is toch best aardig. Ik ken wel wat studerende vrienden met wie ik die schoenen wel zou kunnen halen…. De verkoopster kijkt me aan en vraagt of ze lekker zitten. Ik vroeg of ik de schoenen (als ik ze binnen zou dragen) nog terug mocht brengen en dat was geen probleem. Dat bood perspectief. Ik had de stoute schoenen (haha) nu toch al aan, dus zei ik: “Ik overweeg wel om een studerende vriend te vragen zodat ik de studentenkorting krijg, want op zo’n bedrag is 15% best veel… of kun jij…”. En de verkoopster knikte en zei “Ja hoor, voor deze keer kunnen we wel een uitzondering maken…”. En een tevreden klant verliet Nelson (de schoenenwinkel).

Blijkbaar had de Ziengsmedewerker haar (blijkbaar) hoognodige pauze gekregen want die kwam ik op de weg terug tegen. Ze vermeed mijn blik. Een beetje schuldig voelde ik me wel. Misschien dat ze gewoon een nare dag en was haar lontje wat korter dan normaal.

Tweet This Post

Laten we de lat eens wat lager leggen!

Geschreven door remco op juli 17, 2017. Gepost in business, Mensen, Papa, Persoonlijke ontwikkeling. Reageren

Kiezen we succes of geluk? Een 11-jarige jongen die zelfmoord pleegde.. Het raakt me diep! Wat is er aan de hand dat dit soort dingen gebeuren. Of kleuters van drie die ’s avonds laat over straat zwerven en verdrinken in een sloot. Waarom hebben kinderen van 11 volwassen zorgen? Ik denk dat het tijd is om de lat eens wat lager te leggen!

Veeleisend
Mijn gezonde verstand zegt dat we veel te veeleisend zijn. Naar onszelf, naar onze kinderen, naar onze omgeving! Alles moet snel, nu, perfect, netjes, volgens de regels. We leggen de lat voor onszelf en onze omgeving zó hoog, dat we er alleen nog maar onderdoor kunnen!

Geluk versus succes
Word je gelukkiger als je succesvol bent? En wat is succesvol? Onze definitie van succes wordt volgens mij toch vaak gekoppeld aan onze financiële situatie of je nu wilt of niet. Waar ik wel van overtuigd ben, is dat je je succesvoller voelt als je gelukkig bent en niet persé gelukkiger als je succesvol bent.

De prijs van succes
‘Als je hard werkt, dan vergroot je je kans op succes’, ik hoor dit vaak uit de mond van ‘succes coaches’ die claimen jou succesvoller te kunnen maken. En hoeveel mensen werken hard om later lekker van een oude dag te kunnen genieten. Er is niets mis met hard werken, maar laten we het realistisch houden: goed is goed genoeg! En waarom niet nú genieten en onze leefdruk verlagen! Omlaag die lat!

Één op de drie kinderen ervaart stress
Volgens dit artikel op gezondheidsplein.nl ervaart één op de drie kinderen last van angst en stress. één op de tien heeft vermoeidheidsklachten! Als dit een eye-opener is, dan begrijp ik het niet meer! Als iemand die de balans goed voor elkaar heeft, probeer ik ervoor te zorgen dat mijn dochter niet één van de drie wordt.

Is vrijheid – blijheid dan de oplossing?
Mijn ouders hebben mij nooit gepushed. Soms denk ik… dat had wel wat meer gemogen. Ik heb op 1 punt na mijn propedeuse niet gehaald op de HBO (Technische Computerkunde) en ben toen naar MBO (Multimedia Design) gegaan. Ik merk dat ik het feit dat mijn hoogst afgeronde studie (slechts) een MBO is me soms nog een ‘naar’ gevoel geeft. – en ik krijg nu ook weer de neiging om uit te gaan leggen dat ik vaak ‘beter werk’ lever dan HBO collega’s. Dus JA, ook ik ben gevoelig voor ‘prestatiedrang’.

Ik ben ervan overtuigd dat je kinderen soms wel moet stimuleren om zichzelf te ontwikkelen. Maar wie bepaald hoe hoog de lat ligt? Dat we dat voor onszelf bepalen is één ding, maar moeten we dat ook voor onze kinderen doen? Ik probeer het in ieder geval niet!

Wanneer heb jij voor ’t laatst gespeeld?
Spelen heeft vele vormen! Vaders gaan dolgraag met hun kinderen van de glijbaan! Is een kind op zo’n moment een excuus om even ‘jongetje’ te zijn? Je kunt natuurlijk ook ‘extreme outdoor’ sport bedrijven, maar soms is een kleurplaat maken (pas nog gedaan) of een zandkasteel bouwen, of verstoppertje spelen een stuk ontspannender. Lees het artikel van de correspondent eens, over minder spelende kinderen en onze burnouts!

Tweet This Post

De druk van het moeten

Geschreven door remco op april 17, 2017. Gepost in Algemeen, Mensen, Papa, Persoonlijke ontwikkeling. 1 reactie

Alles heeft zijn eigen tempo

Veel van mijn vrienden en kennissen ervaren de druk van het moeten. Er moet nog iets af voor mijn werk, ik moet nog die lamp vervangen, ik moet eigenlijk weer eens met vrienden afspreken, ik moet… en vul maar in. Ik herken het ook bij mijzelf. Het kan voor stress zorgen en hoewel dat ook echt goede stress kan zijn – anders gebeurd er misschien helemaal niets – zijn de gevolgen van dit moeten zelden wenselijk…

Nou heb ik ook brainstorm en heisessies gehad waar het woordje ‘moeten’ absoluut vermeden moest worden :), net als het woordje maar, maar zo zwaar wil ik er ook niet aan tillen. Want ja ik moet mijn dochter om 17:45 van de opvang halen, want anders ….

Maar ik vraag me steeds vaker af wanneer dat ‘moeten’ niet eigenlijk gewoon ‘willen’ is. En daar waar dat niet het geval is, waar komt het ‘moeten’ dan vandaan?

Externe oorzaken (sociale druk)

Neem bijvoorbeeld het ‘Ik moet echt de oprit onkruid vrij maken’. Ik kan me niet voorstellen dat daar een diep geworteld 🙂 verlangen achter zit om kleine plantjes tussen stenen uit te plukken. In mijn geval zal het eerder iets zijn van: ‘de oprit ziet er onverzorgd uit en wat zal men daar van vinden…’. Natuurlijk heb ik m ook liever strak en rotzooi vrij, maar wil ik dat graag genoeg om me er (tot het moment dat het gebeurt is) zo druk om te maken? Nee!

Verlangen

Dat diepgewortelde verlangen is misschien wel wat er achter het “ik moet met vrienden afspreken” zit. Hier kun je moet makkelijk veranderen met wil, en als dat niet zo is, dan moet je jezelf afvragen voor wie je het doet. Manon en ik hebben wel eens een ‘discussie’ over het afspreken met anderen, waarbij Manon zegt “het is echt onze beurt om weer eens contact op te nemen met … ” of juist “wij zijn altijd degene die…”. Echte vrienden, en die hebben we gelukkig, begrijpen dat er in een jong gezin best geworsteld wordt met vrije tijd. Dus er is over en weer begrip dat het geplande etentje er nog steeds niet van gekomen is..

Werk

Vaak zit er achter het moeten iets dat met werk te maken heeft. Ik moet de BTW aangifte nog doen (maar ik ga nu eerst dit blogje schrijven). Of ik moet echt voor die of die opdrachtgever aan het werk. Als zelfstandig ondernemer is dit ook een enorme valkuil die je balans aardig kan verstoren. Ok, die aangifte is een harde ‘moet’ met deadline. De andere moet is in mijn geval vaak een wil, of wil wel maar hoe… Er zit ook voor mij maar 24 uur in een dag en om op de lange termijn kwalitatief werk te blijven leveren is het voor mij belangrijk om de balans goed te houden.

En dan de daadwerkelijke reden voor dit blogje
Afgelopen maandag (een week geleden dus) kreeg ik het idee voor dit blogje. Ik was met Evi bij de binnenspeeltuin. Daar hebben ze een hele grote glijbaan. Evi is nu drie jaar en vindt deze glijbaan nog erg spannend. We komen al zeker 2 jaar bij deze speeltuin en ze durft nog niet alleen van de glijbaan af. Er is zelfs een tijd geweest dat ze er gewoon helemaal niet op wilde. Iets wat ik natuurlijk erg jammer vond, het is een van de leukere dingen om samen te doen. Maar afgelopen maandag liet ik ‘per ongeluk’ haar handje los en glee ze alleen, nog geen seconde nadat ik haar handje had losgelaten roept ze trots uit “Ik kan het alleen papa… ik kan het…“.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=dvhXNzho9tY&feature=em-upload_owner[/youtube]

Nu ik ’t opschrijf voel ik me weer een beetje emotioneel. Dit is de tweede keer in een paar maanden tijd dat ik bevestigd word in mijn overtuiging dat dingen gaan zoals ze gaan. Vanaf de geboorte zijn Manon en ik niet bezig om Evi zo snel mogelijk allerlei vaardigheden te leren. We werden (bijna) gek van de metingen en oordelen van het consultatiebureau of de onderlinge vergelijkingen van kindjes van de opvang wie er al kon kruipen, lopen, praten…. noem maar op. Gelukkig is het ons gelukt om daar niet erg in mee te gaan.

Evi’s verkoudheid zorgde ervoor dat we niet veel met haar gezwommen hebben, dus echt watervrij was ze niet, ze vond ’t zwembad altijd heel leuk, als er maar 10cm water in stond, het diepe trok haar niet en de paar keer dat we haar op de schouder meenamen was ze het snel zat en wilde ze weer naar ’t peuterbadje. Toen we begin maart een weekendje naar een vakantiepark gingen en we aankwamen bij het park zei Evi in de auto: “Hier hebben ze ook een groot zwembad hé papa… dat vind ik wel een beetje spannend…”. Ze was er blijkbaar echt mee bezig geweest. En toen we een paar uur later in het peuterbadje lagen, en ik vroeg of ze mee ging in het grote bad wilde ze eerst niet, maar ging toch mee op mijn nek… En ze vond t geweldig! “Ik kan het papa….”.

En nu begint ze steeds vaker over ‘op het potje’ plassen. Wij hebben nooit heel actief met haar aan zindelijkheid gewerkt, waar andere kindjes een jaar geleden al zindelijk waren is Evi dat met drie jaar nog niet… Lig ik daar wakker van… geen moment! Evi doet het allemaal in haar eigen tempo en dat is precies het juiste tempo voor haar, en dat is het enige wat belangrijk is.

Niet alles tegelijk
Evi’s ontwikkeling leert ons dat niet alles tegelijk kan, dus dat moeten we dan ook niet proberen. En omdat Evi dit blogje misschien ook wel eens gaat teruglezen. Vandeweek bij het pannenkoekenrestaurant bestelde jij je eigen princessenpannenkoek met ijs, en toen de pannenkoek kwam was het eerste wat jij zei “Waar is mijn ijsje…”. En toen je wist dat je dat pas kreeg als de pannenkoek op was, riep je de mevrouw ook meteen om om je ijsje te vragen… “En ik wil een eisje met m-m’s erop…”. En toen de serveerster later terugkwam voor een tafeltje naast ons, maar zonder ijsje, vroeg je haar weer waar je ijsje was. Dus communicatief ga jij als een speer!

Alles heeft zijn eigen tempo
Wat ik hiervan leer? Er is geen ontkomen aan dat er soms dingen moeten, toch kun je zelf heel veel invloed uitoefenen op de omstandigheden waarin dingen moeten. En uitspreken dat je intentie goed is, maar je je eigen ritme hebt, helpt je omgeving misschien ook om soms even stil te staan en te kijken wat er nu echt nu moet!

Tweet This Post