Laten we de lat eens wat lager leggen!

Geschreven door remco op juli 17, 2017. Gepost in business, Mensen, Papa, Persoonlijke ontwikkeling. Reageren

Kiezen we succes of geluk? Een 11-jarige jongen die zelfmoord pleegde.. Het raakt me diep! Wat is er aan de hand dat dit soort dingen gebeuren. Of kleuters van drie die ’s avonds laat over straat zwerven en verdrinken in een sloot. Waarom hebben kinderen van 11 volwassen zorgen? Ik denk dat het tijd is om de lat eens wat lager te leggen!

Veeleisend
Mijn gezonde verstand zegt dat we veel te veeleisend zijn. Naar onszelf, naar onze kinderen, naar onze omgeving! Alles moet snel, nu, perfect, netjes, volgens de regels. We leggen de lat voor onszelf en onze omgeving zó hoog, dat we er alleen nog maar onderdoor kunnen!

Geluk versus succes
Word je gelukkiger als je succesvol bent? En wat is succesvol? Onze definitie van succes wordt volgens mij toch vaak gekoppeld aan onze financiële situatie of je nu wilt of niet. Waar ik wel van overtuigd ben, is dat je je succesvoller voelt als je gelukkig bent en niet persé gelukkiger als je succesvol bent.

De prijs van succes
‘Als je hard werkt, dan vergroot je je kans op succes’, ik hoor dit vaak uit de mond van ‘succes coaches’ die claimen jou succesvoller te kunnen maken. En hoeveel mensen werken hard om later lekker van een oude dag te kunnen genieten. Er is niets mis met hard werken, maar laten we het realistisch houden: goed is goed genoeg! En waarom niet nú genieten en onze leefdruk verlagen! Omlaag die lat!

Één op de drie kinderen ervaart stress
Volgens dit artikel op gezondheidsplein.nl ervaart één op de drie kinderen last van angst en stress. één op de tien heeft vermoeidheidsklachten! Als dit een eye-opener is, dan begrijp ik het niet meer! Als iemand die de balans goed voor elkaar heeft, probeer ik ervoor te zorgen dat mijn dochter niet één van de drie wordt.

Is vrijheid – blijheid dan de oplossing?
Mijn ouders hebben mij nooit gepushed. Soms denk ik… dat had wel wat meer gemogen. Ik heb op 1 punt na mijn propedeuse niet gehaald op de HBO (Technische Computerkunde) en ben toen naar MBO (Multimedia Design) gegaan. Ik merk dat ik het feit dat mijn hoogst afgeronde studie (slechts) een MBO is me soms nog een ‘naar’ gevoel geeft. – en ik krijg nu ook weer de neiging om uit te gaan leggen dat ik vaak ‘beter werk’ lever dan HBO collega’s. Dus JA, ook ik ben gevoelig voor ‘prestatiedrang’.

Ik ben ervan overtuigd dat je kinderen soms wel moet stimuleren om zichzelf te ontwikkelen. Maar wie bepaald hoe hoog de lat ligt? Dat we dat voor onszelf bepalen is één ding, maar moeten we dat ook voor onze kinderen doen? Ik probeer het in ieder geval niet!

Wanneer heb jij voor ’t laatst gespeeld?
Spelen heeft vele vormen! Vaders gaan dolgraag met hun kinderen van de glijbaan! Is een kind op zo’n moment een excuus om even ‘jongetje’ te zijn? Je kunt natuurlijk ook ‘extreme outdoor’ sport bedrijven, maar soms is een kleurplaat maken (pas nog gedaan) of een zandkasteel bouwen, of verstoppertje spelen een stuk ontspannender. Lees het artikel van de correspondent eens, over minder spelende kinderen en onze burnouts!

Tweet This Post

De druk van het moeten

Geschreven door remco op april 17, 2017. Gepost in Algemeen, Mensen, Papa, Persoonlijke ontwikkeling. 1 reactie

Alles heeft zijn eigen tempo

Veel van mijn vrienden en kennissen ervaren de druk van het moeten. Er moet nog iets af voor mijn werk, ik moet nog die lamp vervangen, ik moet eigenlijk weer eens met vrienden afspreken, ik moet… en vul maar in. Ik herken het ook bij mijzelf. Het kan voor stress zorgen en hoewel dat ook echt goede stress kan zijn – anders gebeurd er misschien helemaal niets – zijn de gevolgen van dit moeten zelden wenselijk…

Nou heb ik ook brainstorm en heisessies gehad waar het woordje ‘moeten’ absoluut vermeden moest worden :), net als het woordje maar, maar zo zwaar wil ik er ook niet aan tillen. Want ja ik moet mijn dochter om 17:45 van de opvang halen, want anders ….

Maar ik vraag me steeds vaker af wanneer dat ‘moeten’ niet eigenlijk gewoon ‘willen’ is. En daar waar dat niet het geval is, waar komt het ‘moeten’ dan vandaan?

Externe oorzaken (sociale druk)

Neem bijvoorbeeld het ‘Ik moet echt de oprit onkruid vrij maken’. Ik kan me niet voorstellen dat daar een diep geworteld 🙂 verlangen achter zit om kleine plantjes tussen stenen uit te plukken. In mijn geval zal het eerder iets zijn van: ‘de oprit ziet er onverzorgd uit en wat zal men daar van vinden…’. Natuurlijk heb ik m ook liever strak en rotzooi vrij, maar wil ik dat graag genoeg om me er (tot het moment dat het gebeurt is) zo druk om te maken? Nee!

Verlangen

Dat diepgewortelde verlangen is misschien wel wat er achter het “ik moet met vrienden afspreken” zit. Hier kun je moet makkelijk veranderen met wil, en als dat niet zo is, dan moet je jezelf afvragen voor wie je het doet. Manon en ik hebben wel eens een ‘discussie’ over het afspreken met anderen, waarbij Manon zegt “het is echt onze beurt om weer eens contact op te nemen met … ” of juist “wij zijn altijd degene die…”. Echte vrienden, en die hebben we gelukkig, begrijpen dat er in een jong gezin best geworsteld wordt met vrije tijd. Dus er is over en weer begrip dat het geplande etentje er nog steeds niet van gekomen is..

Werk

Vaak zit er achter het moeten iets dat met werk te maken heeft. Ik moet de BTW aangifte nog doen (maar ik ga nu eerst dit blogje schrijven). Of ik moet echt voor die of die opdrachtgever aan het werk. Als zelfstandig ondernemer is dit ook een enorme valkuil die je balans aardig kan verstoren. Ok, die aangifte is een harde ‘moet’ met deadline. De andere moet is in mijn geval vaak een wil, of wil wel maar hoe… Er zit ook voor mij maar 24 uur in een dag en om op de lange termijn kwalitatief werk te blijven leveren is het voor mij belangrijk om de balans goed te houden.

En dan de daadwerkelijke reden voor dit blogje
Afgelopen maandag (een week geleden dus) kreeg ik het idee voor dit blogje. Ik was met Evi bij de binnenspeeltuin. Daar hebben ze een hele grote glijbaan. Evi is nu drie jaar en vindt deze glijbaan nog erg spannend. We komen al zeker 2 jaar bij deze speeltuin en ze durft nog niet alleen van de glijbaan af. Er is zelfs een tijd geweest dat ze er gewoon helemaal niet op wilde. Iets wat ik natuurlijk erg jammer vond, het is een van de leukere dingen om samen te doen. Maar afgelopen maandag liet ik ‘per ongeluk’ haar handje los en glee ze alleen, nog geen seconde nadat ik haar handje had losgelaten roept ze trots uit “Ik kan het alleen papa… ik kan het…“.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=dvhXNzho9tY&feature=em-upload_owner[/youtube]

Nu ik ’t opschrijf voel ik me weer een beetje emotioneel. Dit is de tweede keer in een paar maanden tijd dat ik bevestigd word in mijn overtuiging dat dingen gaan zoals ze gaan. Vanaf de geboorte zijn Manon en ik niet bezig om Evi zo snel mogelijk allerlei vaardigheden te leren. We werden (bijna) gek van de metingen en oordelen van het consultatiebureau of de onderlinge vergelijkingen van kindjes van de opvang wie er al kon kruipen, lopen, praten…. noem maar op. Gelukkig is het ons gelukt om daar niet erg in mee te gaan.

Evi’s verkoudheid zorgde ervoor dat we niet veel met haar gezwommen hebben, dus echt watervrij was ze niet, ze vond ’t zwembad altijd heel leuk, als er maar 10cm water in stond, het diepe trok haar niet en de paar keer dat we haar op de schouder meenamen was ze het snel zat en wilde ze weer naar ’t peuterbadje. Toen we begin maart een weekendje naar een vakantiepark gingen en we aankwamen bij het park zei Evi in de auto: “Hier hebben ze ook een groot zwembad hé papa… dat vind ik wel een beetje spannend…”. Ze was er blijkbaar echt mee bezig geweest. En toen we een paar uur later in het peuterbadje lagen, en ik vroeg of ze mee ging in het grote bad wilde ze eerst niet, maar ging toch mee op mijn nek… En ze vond t geweldig! “Ik kan het papa….”.

En nu begint ze steeds vaker over ‘op het potje’ plassen. Wij hebben nooit heel actief met haar aan zindelijkheid gewerkt, waar andere kindjes een jaar geleden al zindelijk waren is Evi dat met drie jaar nog niet… Lig ik daar wakker van… geen moment! Evi doet het allemaal in haar eigen tempo en dat is precies het juiste tempo voor haar, en dat is het enige wat belangrijk is.

Niet alles tegelijk
Evi’s ontwikkeling leert ons dat niet alles tegelijk kan, dus dat moeten we dan ook niet proberen. En omdat Evi dit blogje misschien ook wel eens gaat teruglezen. Vandeweek bij het pannenkoekenrestaurant bestelde jij je eigen princessenpannenkoek met ijs, en toen de pannenkoek kwam was het eerste wat jij zei “Waar is mijn ijsje…”. En toen je wist dat je dat pas kreeg als de pannenkoek op was, riep je de mevrouw ook meteen om om je ijsje te vragen… “En ik wil een eisje met m-m’s erop…”. En toen de serveerster later terugkwam voor een tafeltje naast ons, maar zonder ijsje, vroeg je haar weer waar je ijsje was. Dus communicatief ga jij als een speer!

Alles heeft zijn eigen tempo
Wat ik hiervan leer? Er is geen ontkomen aan dat er soms dingen moeten, toch kun je zelf heel veel invloed uitoefenen op de omstandigheden waarin dingen moeten. En uitspreken dat je intentie goed is, maar je je eigen ritme hebt, helpt je omgeving misschien ook om soms even stil te staan en te kijken wat er nu echt nu moet!

Tweet This Post

24 december 2015: Lieve Evi

Geschreven door remco op december 24, 2015. Gepost in Papa. Reageren

Lieve Evi,

Gisteren hebben de mensen in het ziekenhuis jouw neusamandel verwijderd. Sinds je geboorte ben je vaker wél verkouden dan niet. En een weekje geleden zijn we daarom met je naar de KNO (Keul, Neus en Oren) dokter geweest. De dokter heeft in jouw keeltje gekeken en zag dat jouw neusamandel erg groot en ontstoken was. Een neusamandel is een klein ‘machinetje’ in je lichaam dat ervoor zorgt dat vieze stofjes niet in je lichaam komen. Maar jouw neusamandel deed het niet goed meer en moest daarom weggehaald worden.

Onder Narcose

Voordat de dokter dit bij jou kon gaan doen moest je onder ‘narcose’, dat is als ze je met een kapje in slaap brengen. Ze vonden het in het ziekenhuis niet goed dat papa én mama bij jou waren als je in slaap gebracht werd, dat vonden papa en mama wel stom, maar goed, uiteindelijk ben ik bij jou gebleven terwijl de doktoren jouw in slaap brachten. Het omkleden in ziekenhuiskleertjes en het wachten tot we aan de beurt waren vond je nog niet zo’n probleem. Je was lekker aan het spelen met alle puzzels en kleurtjes.Toen de dokter kwam om ons op te halen en ik je op het bed neerlegde in de operatiekamer, had je wel door dat er iets spannends ging gebeuren en je zei meteen “klaar” en “nee”… je wilde liever niet gaan liggen daar. De anesthesist, dat is een soort slaapdokter, deed het kapje over je neus en mond en toen moest je erg huilen. Ik hield je handje vast en zong jouw slaapliedje (Wist je dat de zon al slaapt). Na het liedje sliep je, en moest ik je achter laten bij de dokter.

Zo gepiept

De operatie duurde niet lang, 15 minuutjes nadat ik je bij de dokters had gelaten, mocht ik je alweer zien. De verpleegster hield je vast en je was erg aan het huilen. Je hele neusje zat onder het bloed. Papa ging in het ziekenhuisbed liggen en de verpleegster gaf je aan mij. Ongeveer 15 minuutjes heb je op mijn buik liggen draaien en wist je niet of je wilde liggen, zitten en je vroeg continu naar je speentje… Dat mocht je van de dokter eigenlijk niet hebben, maar de verpleegster zei toen dat het wel mocht. Je moest veel water drinken, maar het eerste uurtje vond je dat niet leuk. Slikken kan een beetje pijn doen na zo’n operatie. Toen je je speentje had werd je meteen rustig en je ging lekker tegen papa aanliggen.

Op de kamer waar jij en papa lagen, kwam ook nog een andere Evi terug van haarneusamandel operatie, jouw naamgenootje was al wat ouder (ik denk een jaar of 6) en toen zij uit de narcose kwam moest ze heel hard huilen en papa moest daarom ook even huilen, zo zielig vond ik dat. Gelukkig kwam haar papa ook snel.

Jij viel al snel in slaap, maar omdat je veel water moest drinken, om t wondje in je mondje schoon te spoelen, moest ik je een paar keer wakker maken, en dat vond je niet leuk. Je ging na een paar slokken die je met tegenzin nam dan ook meteen weer slapen.

Waterijsjes

Na een uurtje kregen jullie allemaal een waterijsje. Na je slaapje had je daar wel zin in en je was al snel lekker aan t smullen.

Mama

Ondertussen was mama thuis erg benieuwd hoe t met je ging, mama vond t helemaal niet leuk dat ze niet bij je kon zijn, dus toen papa hoorde dat ze mocht komen heb ik mama meteen gebeld! Mama kon haast niet wachten en papa denkt dat ze heel hard heeft gereden!

Vertroetelen

Eenmaal thuis wilde je t liefst bij mama liggen, lekker op de bank! Je hebt nog een ijsje gegeten en drinken deed je nu weer beter. We hebben je lekker vertroetelt en Ton en Tanja zijn nog langs geweest met een kadootje! Papa en mama zijn heel trots op hoe je t gedaan hebt, want je hebt toch aardig wat voor je kiezen gehad! Maar hopelijk ben je vanaf nu veel minder verkouden! Afgelopen nacht merkten we al wel dat je veel minder snurkte, en je hebt best goed geslapen!

Omdat t voor papa en mama best een moeilijke dag was, heb ik dit blogje maar geschreven, zodat wij en jij het later nog eens terug kunnen lezen!

Tweet This Post